Edward Guziakiewicz

Dziennikarz kulturalny, pisarz, polski autor fantastyki i self-publisher

Pisze dla dzieci i młodzieży oraz uprawia fantastykę naukową. Jego dorobek twórczy obejmuje szereg powieści, mikropowieści i opowiadań, dramat, ponadto poradniki dla młodzieży (know-how), nie licząc publikacji prasowych oraz drobnych utworów poetyckich. Należy do twórców, kładących nacisk na obecność w Internecie. Członek Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Polskich Mediów oraz w rodzinnym mieście Mieleckiego Towarzystwa Literackiego i Mieleckiej Grupy Niezrzeszonych Prozaików. Jest spod znaku Wodnika. Na rynku księgarskim można znaleźć kilkanaście jego tytułów (głównie w formie ebooków, w sumie ponad 40 wydań). Są także książki dostępne on-line.

Urodzony w Mielcu w 1952 r. Absolwent Wydziału Teologii KUL. Odbył studia uniwersyteckie, uzyskując tytuły magistra i kanonicznego licencjata teologii, a następnie ukończył studia doktoranckie. Wyjechał na stypendium naukowe do Leuven (Belgia). Potem wciągnęły go publicystyka i dziennikarstwo z racji związków z tygodnikiem „Gość Niedzielny”, na łamach którego zamieszczał pierwsze teksty. Jego młodzieńczą biografię wzbogaca zaangażowanie w działalność Ruchu Światło-Życie oraz wspólnot neokatechumenatu.

Egzotyka, przygoda, żar tropików

Fragment powieści, której akcja toczy się w Ziemi świętej. Bohaterami są nastolatki.

***

Autokar przyhamował i ciężko sapnęły pneumatyczne drzwi. Rozespanemu Pawłowi nie chciało się wysiadać. Przecisnęli się obok niego turyści z zachodnich Niemiec i owiał go podniecający zapach perfum Gertrudy, za którą ciągnął niby cień dobrze umięśniony chłopak, przypominający gladiatora. Na krótką chwilę skupił uwagę na jej opalonych ramionach i niepokojąco rysujących się pod obcisłą spódniczką kształtnych biodrach i pośladkach. Co tu dużo mówić: ta laska była seksy. Ale nie dla niego. Potem z powrotem opadła mu głowa. Omal nie przyrósł do miękkiego wygodnego fotela i w nim nie zatonął, kryjąc twarz za zasłonką w kwiaty.

Stająca na palcach Anka niespokojnie stuknęła kluczem w panoramiczną szybę. Zamiast na dziewczynę spojrzał niewidzącym wzrokiem na znaczącą się na skraju parkingu samotną sykomorę, a potem na przygasłe okoliczne wzgórza.

— Idziemy — niecierpliwie zawołała. — Rusz się, ofermo, na co czekasz?!

Miała na sobie białe szorty i obiecująco podkreślającą jej urodę obcisłą bawełnianą bluzeczkę w kolorowe pasy.

Autor przenosi mityczne syreny z wysp Morza Egejskiego na drugą półkulę, na Karaiby, nadając swej zapierającej dech opowieści o wabiących śpiewem pięknych kobietach z rybim ogonem zabarwienie fantastyczno-naukowe. Akcja toczy się współcześnie na Cat Island na Bahamach, a następnie w Miami na Florydzie. Zafascynowany od dziecka mitem o syrenach Patrick odkrywa, że te tajemnicze istoty naprawdę istnieją. Co więcej, zakochuje się w jednej z nich bez pamięci. Niczym mityczny Orfeusz dociera za swoją ukochaną do zaklętego kręgu, którym władają kosmici. Dochodzi do zdumiewającego wniosku, że ukrywający swą obecność zagadkowi obcy od wieków monitorują życie na Ziemi.

Czy uda mu się sprowadzić do Miami piękną syrenę o imieniu Athenais?

Akcja tego utworu toczy się w bazie kosmicznej na orbicie odległej gwiazdy, mającej właśnie wejść w fazę supernowej.

***

Twarz dowódcy wyprawy, Jürgena Millera, wypełniała wszystkie monitory. Zmierzwiona broda i krzaczaste brwi nadawały jej ponury wygląd. Kiedy mnie ujrzał w sterowni, przestał panować nad sobą. Bulgotał. Rozsadzała go wściekłość i jak byk ruszył do ataku, nie dbając o dobre maniery i nie kryjąc furii.

— Jasna cholera, chłopie, aleś nas urządził, nikt nie przypuszczał, że możesz wykręcić taki kretyński numer. Co ci strzeliło do głowy, pacanie jeden? Przecież nie możemy zawrócić, to w ogóle nie wchodzi w grę! — obrzucił mnie nienawistnym wzrokiem, pozbawiając resztek złudzeń. — Należałoby ci spuścić baty, zerżnąć zdrowo skórę, nogi z dupy powyrywać! — rozsierdzony, pienił się, nie przebierając w słowach. — Do kroćset, zawiodłeś na całej linii, jakbyś nigdy nie słyszał o dyscyplinie, o karności i pracy w zespole. Wiesz, co cię teraz czeka, matole?